این اثر به تصویر دوران خلفای نخستین تا امام حسن مجتبی در کتاب ابن ابی‌الحدید می‌پردازد. مؤلف با نقد و بررسی متون و مستندات شرح نهج‌البلاغه به شناسایی دسته‌ای از منابع کهن که در ادوار بعدی از بین رفته، پرداخته است.
کتاب مشتمل بر شش فصل است که فصل اول به اوضاع زمان رحلت پیامبر و فصل‌های بعدی هر یک به یکی از خلفای راشدین از ابوبکر تا امام مجتبی(ع) اختصاص دارد. مؤلف با دسته‌بندی گزارش‌های موجود در کتاب ابن ابی‌الحدید و مقایسه آنها با دیگر منابع تحلیلی از اوضاع صدر اسلام ارائه کرده است. وی هدف اصلی کتاب را بیان نوع نگاه ابن ابی‌الحدید - به عنوان شخصیتی که مورد توجه شیعه نیز هست می‌داند که در میان چهار دیواره‌ای محدود بوده و نگرش او به اعتبار این محدودیت‌ها، با اشکال‌هایی روبرو شده است.