سيدبن طاووس در نزد محققان عرصه پژوهش‏هاى اسلامى، نامى آشنا و جذاب است. وى داراى تأليفات ارزشمند چون لهوف و گاه منحصر به فردى چون كتابى مربوط به استخاره است و نيز داراى ديدگاه‏هايى خاص. به نظر مى‏آيد آنچه بيش از هرچيز اين شخصيت برجسته شيعه را مقبول در ميان دانشوران شيعه قرار داده است، جنبه معنوى و تعبدى او در كنار جنبه‏هاى علمى و پژوهشى وى بوده است. اين ويژگى‏ها هر پژوهشگرى را ضمن آنكه به تحسين وامى‌دارد، به سوى پژوهش درباره زندگى و آثار وى نيز سوق مى‏دهد. اين نكته انگيزه تأليف كتاب حاضر نیز بوده است.

اما كتاب حاضر درصدد است فقط به منقولات تاريخى وى بپردازد و گزارش‏هاى تاريخى وى را بررسى كند.

نويسنده علاوه بر آنكه به معرفى و آثار سيد بن طاووس پرداخته است، در پى پاسخ به سؤالاتى درباره نگرش‏ها و نگارش‏هاى تاريخى اوست؛ سؤالاتى مانند اينكه او چه روشى در نگارش روايات تاريخى داشته است؟ در آثار خود از چه منابعى بهره جسته است، از چه كسانى روايت كرده، از چه افراد تأثير گرفته، بر چه كسانى تأثير گذاشته است؟ بر اين اساس هدف نويسنده، شناخت جايگاه ابن طاووس در تاريخ‌نگارى تشيع و تبيين تأثيرگذارى او در اين مقوله به‌ويژه وقايعى چون حادثه عاشورا است.

نويسنده هدف فوق را با روش كتابخانه‏اى و مباحث خود را به صورت تحليلى و تاريخى پى گرفته است و مباحث خود را در سه فصل عرضه كرده است: فصل اول: معرفى و آثار ابن طاووس؛ فصل دوم: تاريخ‌نگارى و تاريخ‌نگرى ابن‌طاووس؛ فصل سوم: نقش تاريخى سيد.

برخى يافته‏هاى پژوهشگر كتاب حاضر از اين قرار است:

1. رويدادهاى زمانه او بى تأثير در شكل‏گيرى شخصيت او نبوده است.

2. او نقش مهمى در برخى علوم اسلامى از جمله تاريخ‌نگارى تشيع داشته است.

3. ابن طاووس به كتاب‏ها و تأليفات و كتابخانه‏اى بزرگ دسترسى داشته است.

4. او تاريخ‌نگار نيست، اما احاطه خوبى به منابع و گزارش‏هاى تاريخى داشته است.

5. او نيز مانند ديگر نويسندگان تاريخ، داراى پيش‌فرض‏هاى مذهبى و كلامى بوده است كه بايد بين اين دو تفكيك قائل شد.

6. مهم‏ترين اثر وى در تاريخ ائمه، كتاب لهوف است كه آن را نه براى جهت تاريخى، بلكه براى زيارت و گريه نوشت. در اين كتاب جنبه شهادت‏طلبى امام حسين% حاكم است.

7. به رغم آنكه او غالبا مشى عالمان و محدثان امامى را دارد، نظرياتى خاص و مخالف با مشهور نيز دارد.

8. تأثيرگذارى سيد بن طاووس بعد از قرن دهم و به‌خصوص از زمان علامه مجلسى و شيخ حرّ عاملى به بعد است.